Giftige witte weidetrechterzwam: herkenning, gevaren en verwarring met eetbare paddenstoelen

GIFTIGE PADDENSTOELEN IN BELGIË - Witte Weidetrechterzwam

Clitocybe dealbata (Sow. : Fr.) P. Kumm.

Franse naam: Clitocybe blanchi
Nederlandse naam: Witte weidetrechterzwam
Duitse naam: Feld-Trichterling

De Witte weidetrechterzwam is een kleine, delicate paddenstoel met een karakteristieke hoed die maximaal 4 cm in diameter wordt.

Habitat en verschijningstijd

Deze paddenstoel gedijt vooral in weiden, graslanden en heidevelden, maar is ook te vinden langs begroeide wegkanten. Hij verschijnt voornamelijk in de zomer- en herfstmaanden.

Mogelijke verwisselingen

De Witte weidetrechterzwam komt veelvuldig voor en is kenmerkend voor de groep witte trechterzwammen met een berijpte of ijzige hoed die in droge toestand nauwelijks verandert. Er bestaan verschillende soorten die zelfs voor experts moeilijk van elkaar te onderscheiden zijn. Sommige soorten groeien in open gebied, andere onder loofbomen. De geur doet soms aan meel denken, maar is meestal onaangenaam.

Vergiftiging

Vergiftigingen komen het vaakst voor bij kinderen die paddenstoelen plukken op begroeide plaatsen. Ook verzamelaars die ervan uitgaan dat alle paddenstoelen in weiden eetbaar zijn, worden soms het slachtoffer. De bossoorten uit deze groep worden regelmatig verward met de eetbare Molenaar (Clitopilus prunulus), die zich onderscheidt door zijn sterke, aangename meelgeur en roze verkleurende lamellen.

Deze witte trechterzwammen veroorzaken het zogenaamde sudorische of muscarinische syndroom, genoemd naar de gifstof muscarine. Deze stof werd oorspronkelijk geïsoleerd uit de Vliegenzwam, waar het samen met andere, krachtiger werkende toxines voorkomt. De vergiftigingsverschijnselen treden snel op na consumptie. Naast algemene symptomen zoals buikkrampen, braken en diarree, zijn vooral de lage bloeddruk en overmatige speeksel- en neusvochtproductie kenmerkend. De behandeling is relatief eenvoudig en effectief; dodelijke afloop is zeer zeldzaam.