Giftige witte weidetrechterzwam in België: herkenning en gevaren voor verzamelaars

GIFTIGE PADDENSTOELEN IN BELGIË - Witte Weidetrechterzwam

Clitocybe dealbata (Sow. : Fr.) P. Kumm.

Franse naam: Clitocybe blanchi
Nederlandse naam: Witte weidetrechterzwam
Duitse naam: Feld-Trichterling

De Witte weidetrechterzwam is een kleine paddenstoel met een karakteristieke hoed die maximaal 4 cm in diameter wordt.

Habitat en verschijningstijd

Deze paddenstoel komt voornamelijk voor in weiden, graslanden, heidevelden en langs begroeide wegen. De soort is vooral te vinden tijdens de zomer- en herfstmaanden.

Mogelijke verwisselingen

De Witte weidetrechterzwam komt regelmatig voor en is een typisch voorbeeld van witte trechterzwammen met een berijpte of ijzige hoed, die in droge toestand nauwelijks verandert. Er bestaan verschillende verwante soorten die zelfs voor specialisten moeilijk te onderscheiden zijn. Sommige soorten groeien in open terrein, andere onder loofbomen. Hoewel de geur soms aan meel doet denken, is deze meestal onaangenaam.

Vergiftiging

Vergiftigingen komen het vaakst voor bij kinderen die paddenstoelen plukken op begroeide plaatsen. Ook verzamelaars die onterecht aannemen dat alle paddenstoelen in weilanden eetbaar zijn, lopen risico. De bossoorten uit deze groep worden vaak verward met de eetbare Molenaar (Clitopilus prunulus), die gekenmerkt wordt door een sterke, aangename meelgeur en roze verkleurende lamellen.

Deze witte trechterzwammen veroorzaken het zogenaamde sudorische of muscarinische syndroom, genoemd naar de gifstof muscarine. Deze stof werd oorspronkelijk geïsoleerd uit de Vliegenzwam, waar het samen met andere, sterkere toxines voorkomt. Symptomen treden snel op na consumptie en omvatten naast mogelijke maag-darmklachten (buikkrampen, braken, diarree) vooral een daling van de bloeddruk en kenmerkende speeksel- en neusafscheiding. De behandeling is relatief eenvoudig en effectief; dodelijke afloop is zeer zeldzaam.