Gevaarlijke witte weidetrechterzwam in België: herkenning en risico's voor paddenstoelenzoekers

GIFTIGE PADDENSTOELEN IN BELGIË - Witte weidetrechterzwam

Clitocybe dealbata (Sow. : Fr.) P. Kumm.

Franse naam: Clitocybe blanchi
Nederlandse naam: Witte weidetrechterzwam
Duitse naam: Feld-Trichterling

De Witte weidetrechterzwam is een kleine, delicate paddenstoel met een bescheiden hoed van maximaal 4 cm in diameter.

Habitat en verschijningstijd

Deze paddenstoel gedijt voornamelijk in weiden, graslanden, heidevelden en langs begroeide wegbermen. Hij verschijnt vooral tijdens de zomer- en herfstmaanden.

Mogelijke verwisselingen

De Witte weidetrechterzwam komt regelmatig voor en is kenmerkend voor de groep witte trechterzwammen met een berijpte of ijzige hoed die in droge toestand nauwelijks verandert. Er bestaan verschillende verwante soorten die zelfs voor experts moeilijk te onderscheiden zijn. Sommige groeien in open gebied, andere onder loofbomen. Hoewel de geur soms aan meel doet denken, is deze vaak onaangenaam.

Vergiftiging

Vergiftigingen komen het vaakst voor bij kinderen die paddenstoelen plukken op begroeide plaatsen. Ook verzamelaars die veronderstellen dat alle paddenstoelen in weiden eetbaar zijn, worden soms slachtoffer. De bossoorten uit deze groep worden regelmatig verward met de uitstekend eetbare Molenaar (Clitopilus prunulus), die een sterke, aangename meelgeur heeft en roze verkleurende lamellen.

Deze witte trechterzwammen veroorzaken het zogenaamde sudorische of muscarinische syndroom, genoemd naar de gifstof muscarine. Deze stof werd oorspronkelijk geïsoleerd uit de Vliegenzwam, waar het samen met andere, nog krachtiger werkende toxines voorkomt. De symptomen treden snel op na consumptie en omvatten naast mogelijke maag-darmklachten (buikkrampen, braken, diarree) vooral een daling van de bloeddruk, overmatige speekselproductie en neusloop. De behandeling is relatief eenvoudig en effectief; dodelijke afloop is zeer zeldzaam.